HAYAT BAYRAM OLSA

Ne olur şöyle ağız dolusu kahkahalara boğsak birbirimizi.Sevincin,gülmenin,iç huzurun dibini
yaşasak,ne olurdu?İnsan;hep çabalayıp,canı çıkasıya kadar çalışacaksa,arada geçen sürede
dostlarıyla,aile bireyleriyle hep ayrı,bir arada olamamanın sıkıntısını yaşayacaksa,ne önemi var bunca
uğraşın,bunca yıpranışın?
Sosyal yaşantı öyle bir hal aldı ki,kişinin ve kişilerin birbirilerine olan zaman ayırma oranı bir hayli
kısıtlı hale geldi.Kime sorsan zamansızlıktan,fırsat bulamamaktan ,işlerin yoğunluğundan
şikayetçi.Bayramlar bu anlamda dinlenme ve bir araya gelme zamanlarıdır desek,yanlış söylemiş
olmayız.Geleneksel aile tipinin hakim olduğu zamanlara göre bu bir araya gelme işi büyük oranda
gerilemiş olsa da yine de bu anlamda diğer toplumlara göre daha iyi olduğumuzu,aile ilişkilerine
önem verdiğimizi rahatlıkla söyleyebilirim.Zaten Türk toplumunu diğer toplumlardan ayrıcalıklı kılan
da bu birliktelik,misafirperverlik ve aile bağlarının henüz tam manasıyla kopmamış olmasıdır.Avrupa
toplumlarında ailenin yerine bireysel yaşam tipi yaygınlaşmış olsa da iç huzurun,sosyalleşmenin,güçlü
hissetme arzusunun da bir o kadar zayıfladığını,kişilerin ve toplumların manevi hissiyatının buna bağlı
olarak zayıfladığını açıkça farkedebiliyoruz.Yalnızlaşan insan ve insan yığınları belli bir yerden sonra
ruhsal bunalımların, depresyon ve hatta intiharların eşiğine gelerek hayatlarını çıkmaza
sokabiliyorlar.Bu manevi bağların zayıflığı,özellikle gençlerde aşırı alkol tüketimi,uyuşturucu ve
madde bağımlılığı sonucunu beraberinde getiriyor.Bu da aileleri olduğu gibi,geleceğimiz olan yeni aile
birlikteliklerinin altına dinamit koymak demek oluyor.Burada aile büyüklerinin çocuklarını
yetiştirirken fenni ilimlerin yanında geleneklerini,manevi değerlerini,ahlaklı kişilikler olmayı,sevgi ve
saygıyı beraberinde öğretme sorumluluğunu yüklüyor.Bu temel anlayışlarla yetiştirilen çocuklar,
yarının yeni aile kurumlarını inşa ederlerken aynı şekilde kendi çocuklarına da bu değerleri
aşılayacaklardır.Gelişen teknoloji,küreselleşme bir kısım değerlerin yerine yenilerini koyarak bu
değerlerin aşınmasında veya yozlaşmasında büyük bir rol oynamış olsa da,bu durumun muhatabı olan
bizlerin tepkileri çok önemli yer tutuyor.Hep iyi şeyleri unutuyoruz nedense.”Ah nerede o eski
bayramlar” diyoruz ya hepimiz her seferinde,nedense kendimizin suçlu olduğu gerçeğini bir türlü
kabullenmiyoruz.Bizim;saygımızdan,sevgimizden,eşsiz geleneklerimizden,ev
ziyaretlerimizden,ikramlardan,mezarlık ziyaretlerimizden vs. ödün verdiğimiz gerçeğini
görmüyoruz.Düşünsenize çocuklar bile artık şeker toplamıyor.Küçükler büyüklerinin elini öpmeyi
saçmalık olarak görüyor.Kimse kimseyi ziyarete gitmiyor ve gitmek istemiyor.Bayramı,tatil yapma
fırsatı olarak gören bir anlayış da türedi son zamanlarda.”Ne güzeldi eskiden bayramlar.”Diyesim
geliyor.Büyükler ve çocuklar sabah ezanıyla güne başlar,namaz kılınır,eve geçilip kahvaltılar yenir,aile
bireyleri kendi aralarında bayramlaşır,sonrasında komşulara bayramlaşmaya gidilirdi.Çocuklar elinde
poşetlerle şeker ve harçlık toplamanın telaşında,büyükler kendilerine ikram edilen tatlıların
tadında,oyunlarla,sevinçle,sarılmalarla,hep bir arada küskünlük,dargınlık demeden oluşan sevgi ve
saygı havasında adına yakışır bayram gibi bayram yaşarlardı.Şimdilerde ise kısa mesajlarla,Sosyal
medya paylaşımlarıyla geçiştirilen bir büyük kültür,ahlâk ve sevgi erozyonun yıkıcı sonuçlarını
yaşıyoruz.Şarkılara konu olan bayram günleri,elbette bu önemini o günlerde oluşan sevgi ikliminin
yoğunluğundan almaktadır.Ne önemi var bu güzellikler olmayacaksa, ne önemi var sırf kuru bir
kutlamadan ibaret olacaksa bayramların.Birliği,beraberliği,sevgiyi inşa eden ne güzel bayramlarımız
var.Diğer toplumlara nazaran şanslı bir toplumuz.Keşke her gün bayram olsa,hayat hep bayram
olsa.Insanlar sevinçle neşeyle günlük kaygılardan uzak yaşasa.Bu vesileyle dostlarıma ve siz değerli
okurlarıma güzel bir bayram diliyorum.